Sylvia Lucia Harrisson Recensies
'In de ban van de zonde,'
Het is in spannende en zeer toegankelijke stijl geschreven. Sylvia Harrisson is een Nederlandse auteur. Ze heeft meerdere boeken geschreven. (Recensie Biblion.)
De thriller, 'In de ban van de zonde," van Sylvia Harrisson staat op de nominatie longlist van Max Bronzen Vleermuis.
Sinterklaasverhalen voor de bundel van Villa Pardoes
De Balkster Courant - In de ban van de zonde
Wat is je favoriete serie?
'Mijn favoriete boeken, want ik heb niet een bepaald favoriet boek, is de serie van Nicci French. Met name de reeks die gaat over psychologe Klein. Ook de vier in het Nederlands vertaalde boeken van de Zweedse schrijfster Karin Wahlberg, behoren tot mijn favorieten. Beide series zijn psychologische thrillers, net zoals mijn eigen nieuwste boek ook een psychologische thriller is.'
Maak kennis met Sylvia Lucia Harrisson
'In de ban van de zonde,' is het boek dat ik in januari 2024 uitgaf bij uitgeverij Ellessy. In deze beklemmende detective beschrijf ik de moord op een voormalige directrice van een jeugdzorginternaat. Kort daarna wordt ook de schoolpsychologe onder mysterieuze omstandigheden dood aangetroffen. Het rechercheteam ontdekt een netwerk van georganiseerde illegale adopties, wat leidt tot het ontrafelen van geheimen en een vervagende grens tussen recht en onrecht. Het verhaal kent onverwachte wendingen en het wordt een race tegen de klok om de waarheid te onthullen.
Naast mijn boeken schrijf ik iedere maand een dorpsroman. Deze romans schrijf ik voor een uitgeverij en ik verkoop mijn rechten van het verhaal. Het schrijven van deze dorpsverhalen is een fijne tegenhanger, waar ik vooral veel humor en ontspanning in vind. Echter, het lezen en schrijven van psychologische thrillers is mijn stokpaardje. Het gedrag van mensen boeit me. Wat voelen ze? Bepaalt het verleden hun gedrag en gedachten? Wat doet een kerkelijke opvoeding met hen? Tot hoever gaan hun daden? Waar liggen hun grenzen? In deel twee van de 'Zara Novet-serie,' zullen de psychiatrie, psychologen, opvangcentra en internaten ook weer centraal staan. Verhalen schrijven was altijd mijn passie. Als kleuter 'las ik voor,' vanaf een plaatje. Ik kon er uren over fantaseren. Op de basisschool vouwde ik een bladzijde uit mijn schrift vier keer dubbel, knipte het geheel los van elkaar en naaide het aan de cover vast, een iets dikker, gekleurd papier. Daarna schreef ik een kort verhaal en maakte de omslag.
Mijn eerst gemaakte boekje overhandigde ik als zesjarige aan mijn tante, die zelf behept was met een kleurrijke fantasie. Zij nam het met een buiging aan en overtuigde mij dat ik later schrijfster zou moeten worden.
De non, die ons leerde schrijven in de eerste klas van de basisschool, deelde regelmatig papier uit om een verhaal te schrijven. Ik hoorde de andere kinderen om mij heen kreunen en steunen, terwijl ik om meer papier vroeg. Ook zij vond dat ik schrijfster zou moeten worden.
Hoewel het mijn droom bleef om schrijfster te worden, durfde ik niet. De angst voor afwijzing, kritiek of de eventuele bijbehorende aandacht die het zou kunnen geven, deden mij een stap achteruit zetten. Via een andere schrijver kwam een verhaal van mij, in het jaar 2003, bij een uitgever terecht. Deze overtuigden mij er van dat ze mijn verhalen graag uit te wilden geven. Zo rolde ik erin en sindsdien durf ik er echt van te genieten om mijn verhalen op papier te zetten.
De Paravisie 2023 - De Heilige Belofte
